Przemysław Paszowski: Twój medal zawisł już na honorowym miejscu w domu? Kamil Kasperczak: Może nie tyle co zawisł, ale leży na honorowym miejscu w moim pokoju.
Lubisz patrzeć na swoje medale i wracać wspomnieniami do tamtych imprez czy może nie jesteś zbyt sentymentalny?
Bardzo często wracam do minionych imprez sportowych z dwóch powodów. Po pierwsze, żeby powspominać zawody na których wszystko wyszło i byłem szczęśliwy, kiedy wchodziłem na podium. Wracam też do tych mniej udanych startów, po to aby wyciągnąć z nich jak najwięcej informacji i podczas kolejnych zawodów popełniać jak najmniej błędów.
A gdy wspominasz start w Buenos Aires to od razu na twojej twarzy pojawia się uśmiech?
Start w Buenos Aires wspominam bardzo dobrze, ponieważ zawody były zorganizowane na najwyższym poziomie. No i w końcu zdobyłem też medal. Najbardziej cieszy to, że z tak dużej imprezy wracam nie tylko z dużym workiem doświadczeń, ale także z pamiątką i nagrodą.
Z jakimi celami jechałeś na te Igrzyska? Pytam, bo jestem ciekawy czy udało ci się je zrealizować.
Starałem się nie myśleć o wyniku, ponieważ po pracy z psychologiem wiedziałem, że te myśli mi przeszkadzają, a nie pomagają w osiąganiu wysokich wyników. Ale wiadomo, że zawsze gdzieś są jakieś założenia. W starcie indywidualnym celowałem w pierwsza piątkę. Jednak po szermierce, którą zaczynałem zawody wiedziałem, że są na to marne szanse. Jeśli chodzi o start w sztafetach to wszystko zależało od tego kogo wylosuję. Jednak niezależnie od tego i tak dałbym z siebie wszystko.
Kamil Kasperczak po wygranej walce szermierczej /fot. archiwum prywatne Kamila Kasperczaka/
W związku z tym, wynik indywidualny jest czymś, co cię cieszy czy jednak nieco rozczarowuje?
Dziewiąte miejsce na świecie bardzo cieszy. Ale tak jak już wcześniej wspomniałem celowałem w pierwszą piątkę.
Czy po występie indywidualnym miałeś w sobie jeszcze większą motywację przed sztafetą?
Motywacja była bardzo duża, ponieważ czułem niedosyt po starcie indywidualnym.
Czy znałeś się wcześniej z Laurą Hereidą? Z tego co czytałem to zostaliście dobrani trochę przypadkowo.
Nie nazwałbym tego przypadkowym dobraniem. Po prostu tak jak inni zostaliśmy połączeniu w duety na konferencji technicznej dzień przed startem. Z Laurą znałem się już dużo wcześniej. Gdy się dowiedziałem, że startujemy razem bardzo się ucieszyłem. Wiedziałem, że mamy duże szanse na medal. We dwoje tworzymy mocny duet.
Czy w takim międzynarodowym duecie trudniej się współpracuje?
Na pewno jest dużo trudniej, jeśli nie błyszczy się znajomością języków obcych. Mój angielski jest na poziomie podstawowym, jednak nie przeszkodziło to nam w dogadywaniu się. To są najlepsze lekcje.
Miałeś poczucie, że mimo różnic jesteście jednym teamem?
Wiadomo że w sztafecie nie ma „mnie” tylko jesteśmy „my”, czyli dwie osoby pracujące na sukces lub niepowodzenie. Całe szczęście w naszym przypadku okazało się to powodzeniem. Ja już wcześniej miałem możliwość startować w sztafetach mieszanych, dlatego też wiedziałem jak się zachowywać i postępować.
Kiedy zrozumiałeś, że macie bardzo realne szanse na medal?
O szansach na medal wiedziałem już, gdy usłyszałem z kim startuję, ponieważ trafiły na siebie dwie mocne osoby. A po pierwszym dniu startów, czyli po szermierce tylko się utwierdziłem w tych przemyśleniach.
Co powiedzieliście sobie przed ostatnią konkurencją?
Na minutę przed ostatnią konkurencją minutę powiedziałem do Laury „dobre strzelanie i szybki bieg”. Te cztery słowa wystarczyły.
Kamil Kasperczak ma wielki potencjał /fot. archiwum prywatne Kamila Kasperczaka/
Czy gdy ruszałeś na trasę kombinacji to myślałeś jak wielka jest stawka czy może wyłączyłeś to myślenie?
Gdy ruszałem strasznie się stresowałem. Wiedziałem, że walczę o medal i mam ogromne szanse na dogonienie Argentyńczyka. Niestety strzelanie mi na to nie pozwoliło i pozbawiło mnie i Laurę srebrnego medalu. W tym wszystkim zawiniła moja głowa. Podczas strzelania bardzo chciałem dogonić kolegów z przodu i tym samym przyspieszałem rytm swoich złożeń na strzelnicy, a co za tym idzie zacząłem pudłować.
Pierwsze uczucie po przekroczeniu mety?
Pierwsza myśl i uczucie, które przyszło mi do głowy to złość na samego siebie, ale połączona ze szczęściem. Z jednej strony cieszyłem się z medalu, ale z drugiej byłem na siebie zły za strzelanie.
Ten medal jest najcenniejszy w twoim dorobku?
Tak. Ale mam też na swoim koncie dwa medale mistrzostw Europy w konkurencjach sztafetowych.
Masz jeszcze na koncie wiele sukcesów juniorskich. Ale nie każdy świetny junior zostanie świetnym seniorem. Masz jakąś receptę na to?
Chcę po prostu trenować dalej tak jak trenowałem w ostatnim roku. To przyniosło efekty i sukcesy. Mam nadzieję, że zostanę także dobrym seniorem.
Poza Konradem Bukowieckim wszyscy polscy medaliści poprzednich Młodzieżowych Igrzysk Olimpijskich przepadli. Z tobą będzie inaczej?
Na tym etapie nie brakuje mi zawzięcia i chęci dalszego trenowania. Bardzo lubię rywalizację oraz ciężki trening. Moim największym sportowym marzeniem jest pojechanie na seniorskie Igrzyska Olimpijskie i przywiezienie z nich medalu.
Kamil Kasperczak ma na swoim koncie już kilka sukcesów /fot. archiwum prywatne Kamila Kasperczaka/
Co determinuje cię do treningów?
To, że cała moja rodzina we mnie wierzy i mnie wspiera. Przyjaciele, których mam wokół siebie, oraz moja dziewczyna. Ona jest ze mną na każdym kroku i pomaga mi w trudnych chwilach.
Co jest twoim największym atutem?
Moim największym atutem jest to, że się nigdy nie poddaję i jestem bardzo ambitny. A porażka i niedosyt prowokuje mnie do jeszcze cięższej pracy.
A jak radzisz sobie z porażkami?
Nie ukrywam jestem wrażliwą osobą i każda porażka mnie boli. Bardzo trudno jest mi wybić to z głowy. Po nieudanych zawodach zwiększam obciążenia treningowe. To jest taki mój reset.
Pięciobój nowoczesny jest trudną dyscypliną. Nie zabraknie ci w przyszłości motywacji?
Sport to jest tak naprawdę moje całe życie. Poświęcam temu cały swój czas, siłę, energię i ciało. Zawsze chciałem uprawiać ten sport, robię to i będę zawsze robił. I raczej nigdy nie stracę motywacji do uprawiania tej ciężkiej dyscypliny.